Ufff, poświętnie...

Całkowicie wypadłam z blogosfery przez te świąteczne dni. Niech usprawiedliwieniem będzie to, że byl to dla mnie iście swiąteczny maraton - przyjechalismy do domu dosłownie w ostatniej chwili. I codziennie, nieustannie jesteśmy w drodze. Nie ma czasu by na dłużej się zatrzymać - taki los wędrowca! 
A w sobotę - w drogę powrotną. Będzie tak jak zawsze - paradoksalnie - po urlopie odpoczniemy dopiero w pracy! Ale nie ma co narzekać. Chwile z bliskimi, choć krótkie - są bazcenne! Zawsze mogłoby być gorzej i moglibysmy mieszkać nie 1500 km od domu, ale 15 000. 

Dziś widziałam się z moją jedyną siostrzyczką, kochaną Malinką. By ją spotkać i wspolnie spędzić jeden dzień pogoniłam prawie 300 km. Gdy się rzadko widzi z bliskimi to warto choćby na te parę godzin.

Malinka mieszka w pobliżu uroczego kościółka świętego Floriana w Stalowej Woli. Nie może więc zabraknąć rysu historycznego:

"Na dolnosańskim szlaku architektury drewnianej, w centrum Stalowej Woli, znajduje się przepiękny kościół św. Floriana, który wraz z dzwonnicą, w otoczeniu starych sosen stanowi zabytkowy miniskansen architektury sakralnej. Wybudowany w 1802 roku we wsi Stany, w czasie II wojny światowej, został przeniesiony na to miejsce aby stać się pierwszą świątynią "Hutniczego Grodu"."

(http://www.floriansw.sandomierz.opoka.org.pl/)

"Kościół św. Floriana to niewielka drewniana świątynia pochodząca z początku XIX wieku. Wybudowany w 1802 roku, służył jako kościół parafialny we wsi Stany, położonej kilkanaście kilometrów od Stalowej Woli. Tereny tejże wsi w 1943 roku zostały przeznaczone przez Niemców na poligon wojskowy. W tej sytuacji ks. Skoczyński rozpoczął starania o pozwolenie na przeniesienie kościoła do Stalowej Woli. Pozwolenie to uzyskał i we wrześniu 1943 roku kościół został przeniesiony na obecne miejsce.

Ma 31 metrów długości, 15 metrów szerokości i 13 metrów wysokości (w tym dach o wysokości 7 metrów). Boczne przybudówki mają po 22 metry długości i szerokość 2,5 m."(http://www.floriansw.sandomierz.opoka.org.pl/)

Gdy mnie ujrzała moja siostrzenica Asia, wykrzyknęła, że mam sukienkę jak z dziecięcego musicalu " Pierścień i róża" ( pamietacie tę bajkę dla dzieci z katarzyną Figurą w roli księżniczki Andżeliki?):


film.onet.pl

Tylko księcia Bulbo brakowało! A oto moja sukienka, która przywołała jej skojarzenia ( chyba przez podobny kwadratowy dekold):

Sukienka jak większość moich "bajkowych" fatałaszków pochodzi z Mais il est où le soleil ?: o tutaj
Ma jedną niewątpliwą zaletę: Jest bardzo...hmmm, jak to powiedzieć... pakowna. Maskuje efekty świątecznego, nieposkromionego obżarstwa. Staram się dziś jeszcze ( póki śnieg na dworze) nie myśleć o odchudzaniu. Gdy słyszę to słowo od razu włącza mi się w głowie refren piosenki Violetty Villas: " Przyjdzie na to czas, na to czas, na to czas..."

Ten piękny wisior, który mam na sobie to prezent od Madzi, mojej chrześniaczki, buty - mężuś, kurtka - Esprit, a zamszowa torebka z ciuchlandu.