Codzienność, która nie przytłacza.

Dziś przynoszę wam garść luźnych refleksji dotyczących miejsca i szerzej – kraju, w którym mieszkam. Tak „od Sasa do lasa”, co mi do głowy przychodzi jadąc z pracy do domu, co gdzieś zasłyszę, czy zobaczę.

Belgijska Brugia znalazła się na piątym miejscu w rankingu  Condé Nast Travel   (nowojorski magazyn dla globtrotterów) na najbardziej przyjazne miasta na świecie.  Z dumą obwieszczam, że Brugię wyprzedził o jedno miejsce Kraków, ale o tym innym razem. Ostatnio byłam w Brugii z Różą i RR. Myślę, że podzielają zdanie Condé Nast Travel, ale zapytajcie ich sami.

Zawsze narzekałam na warszawskie korki w godzinach szczytu, a tu proszę! Wyczytałam w brukselskiej „Gazetce”, że Bruksela przebija nawet Warszawę jeśli chodzi o zakorokowanie. (Cudze chwalicie, swego nie znacie...) Przebija także inne miasta!. Jeśli wierzyć najnowszym rankingom, stolica Belgii jest najbardziej zakorkowaną stolicą Europy po Londynie. W świetle danych całkiem logiczna i jak najbardziej pożądana wydaje się moda na rowery i wyłączanie z ruchu kołowego centrów miast. A jeśli już stoisz w kilkugodzinnym korku samochodowym, dobrze przynajmnej mieć w zanadrzu jakiegoś audiobooka.

Moja wiejska, flandryjska codzienność zadziwia mnie i fascynuje.  Z jednej strony sielsko, anielsko, zaściankowo (spójrz na zdjęcie powyżej) A z drugiej strony... Zastanawiamy się z mężem, jak to się dzieje, że w tak małej wsi  mają rację bytu kawiarnie, restauracje, bilardy... Kiedy zdaje się, że wszyscy w weekend „walą” do Brukseli, oddalonej zaledwie 5 minut autostradą...
O co tu chodzi?

I jeszcze, w każdej najmniejszej dziurze - solidne boisko (na którym ciągle rozgrywa się jakieś mecze), kort tenisowy, basen. Wiem, są bogatsi, mogą sobie pozwolić. Ale...Czy tylko o różnicę w stopie życiowej tu chodzi, czy może o mentalność? 

Pamiętam w moim polskim miasteczku, już wiele lat temu był ponoć sponsor budowy basenu, który chciał wyłożyć własne pieniądze, ale wyglądało na to, że chyba basen nikomu nie był potrzebny, zabrakło zgodnych decyzji. Sponsor wycofał się, a dzieci i chorzy na kręgosłup jeżdźą na zajęcia w wodzie kilkadziesiąt kilometrów...

Zdziwień jest więcej. Idę do lasu w mojej miejscowości. Las (nie park) jest poprzecinany licznymi dróżkami dla rowerzystów, koni, ludzi z psami. W leśnej gęstwinie dostrzegam... instalacje artystyczne. 

Ręczę, że u nas by długo nie ustały między drzewami. Zostałyby zniszczone, zabrane do własnego ogródka, rozkradzione... Tutaj nikomu do głowy takie zachowanie nie przychodzi!

Co jakiś czas idziemy z psami na inny skraj brzozowego lasku, na wielką łąkę, gdzie wszyscy mieszkańcy przychodzą z psami by je „przegonić”, pobawić się z nimi, potrenować. Ulubionym zajęciem (nie tylko moich) czworonogów jest aportowanie tenisowej piłeczki. Tkwią one sobie na drzewie. Nie wiadomo, kto je tam zostawił. 

Można je „wypożyczyć”, porzucać psu i odłożyć w to samo miejsce na drzewie by inni też mogli skorzystać. Myślę, że u nas bezwiednie powędrowałyby do kieszeni, bo w domu też mogą się przydać.

Dopełnieniem mojej belgijskiej codzienności są budy z frytami. „Spagetti belge” jak niektórzy nazywają je żartobliwie jest narodowym dobrem Belgii jak czekoladki, piwo i sikający chłopczyk .  W każdej najmniejszej miejscowości, stoją budki z frytkami zorganizowane w formie małych barów. Z nastaniem zmierzchu zaczyna się ich oblężenie!

Najczęściej są brane na wynos i pożerane ze smakiem przez całą rodzinę w domu przed telewizorem. Najchętniej z dużą ilością majonezu, popijane coca colą lub... piwem.  Ale o dziwo, Belgijki nie należą wcale do najgrubszych kobiet w Europie.

Innym pozytywnym, aczkolwiek z początku trochę dla mnie egzotycznym zjawiskiem są budki samoobsługowe. . (Cały czas mówię o brukselskich peryferiach, zaświatach cywilizacji, można powiedzieć)  Automaty z chlebem i ziemniakami, oraz miodem, rozstawione czasami, można powiedzieć w szczerym polu,  – to udogodnienie, które cieszy mnie niezmiernie. Zwłaszcza, gdy sklepy zamykane są o 19.00, a nocnych marketów jak na lekarstwo. I bardzo dobrze! 

Gdy byłam w Polsce i wiedziałam, że mogę spełniać swoje zakupowe kaprysy prawie 24/24, bardzo mnie to rozleniwiało i sprawiało, że trwoniłam czas łażąc bez większej potrzeby po sklepach niedzielami. Teraz – pełna asceza i samodyscyplina. 

Świadomość tego, że muszę zakupowo zmieścić się w tygodniu i to nie bynajmniej do 22.00, ale 20.00 lub maksymalnie (w piątki) do 21.00 (mówię o supermarketach, nie „schoppingach”, zamykanych już o 19.00) świadomiej i wartościowiej wykorzystuję swój wolny czas. 

Więc takie budki z chlebem są bardzo w porzo. 

No bo jak jest chleb, i do chleba miód, to cóz więcej trzeba? Da się przeżyć do poniedziałku!