Nieposkromiony apetyt na życie.

Taki maj! Dziękuję! Szaro, buro, osiem stopni na plusie i z czego się tu cieszyć... Dlatego dziś szczególnie chcę was obdarować wielką dawką pozytywnej energii; chciałabym by niezależnie od okoliczności wasz apetyt na życie i jego pochwała - wzrastały. Bo jest  z czego się cieszyć, jest czym się dzielić. Człowiek te oczywiste prawdy po prostu zapomina. Lubi sobie ponarzekać! I ktoś z boku musi: puk! puk! otworzyć w głowie odpowiednie szufladki i uwolnić radość i wdzięczność. Po raz kolejny uświadomiłam to sobie kilka dni temu. Sama dostałam zastrzyk pozytywnej energii, w momencie gdy moje ciało i dusza potrzebowały jakiegoś koła ratunkowego. Ostatnio bywam szalenie zmęczona, przepracowana, niedowitaminiona, głównie brakuje mi, jak mniemam witaminy D... No,  bo wiecie, nie zawsze jest kawior..., nawet jeśli wyznaje się filozofię "urody życia", nawiasem mówiąc - jest to nazwa mego ulubionego miesięcznika.

Jakiś czas temu, pewnego dnia wyszłam z biura w południe, w pośpiechu - na zalaną słońcem ulicę. (Dziś raczej skłonna jestem zapytać: a co to jest słońce? Ktokolwiek widział? Ktokolwiek wie?) W pośpiechu szperałam w torebce, szukając telefonu. Rozmawiałam, pośpiesznie pakując zakupy w pobliskim sklepie do torby. Szybko skończyłam rozmowę, obiecując, że oddzwonię. No jasne, POLISH PEOPLE ALWAYS MOVING... Wracając ta samą drogą do biura, stanęłam najpierw jak wryta przed taką oto wystawą. Poczułam zawrót głowy i jak łaska spłynęła na mnie refleksja. Hej, stop! Celebruj życie. Nie zaganiaj się w kozi róg. Przez długą chwilę kontemplowałam wystawę sklepową, której zdjęcie zamieszczam poniżej.

 A później w bezpośrednim sąsiedztwie mego biura zobaczyłam jego... W samo południe wyniósł ze sklepu krzesło, zaaranżował otoczenie, wystawił rower i... chłonął życie, celebrował, patrzył łagodnie, kompletnie wyluzowany na mijających go w pośpiechu urzedasów. Przechodzili obok niego wąskim chodnikiem, który tylko na zdjęciu wydaje się taki szeroki - bo robiąc fotkę wyszłam aż na ulicę. Bruksela słynie z wąskich i nierównych trottoirs. Oczywiście, wcześniej zapytałam czy moge zrobić zdjęcie. Od słowa do słowa... Popłynęły opowieści. 

Wróciłam spokojniejsza, choć to własnie mój nieposkromiony apetyt na życie sprawia, że tak zachłannie je biorę, że mnie wszystko zachwyca, że w tym kosztowaniu wypalam sie jak zapałka. Taki paradoks...

Kiedyś tak wspaniale potrafiłam trwonić czas. Z czasem zatraciłam tę umiejętność, choc mam nadzieję, że nie zapomina się tego jak jazdy na rowerze, czy pływania. W dzisiejszym świecie, gdy czas stał się towarem luksusowym, trwonienie jego jest zanikającą sztuką, którą z wiekiem coraz trudniej mi opanować. Ciągle chcę więcej przeżyć. Muszę nauczyć się, że nie wszystko muszę, chcę, powinnam. Pewne rzeczy przyswoiłam, nad innymi pracuję, jeszcze inne  - odpuściłam. Głównie - darowałam sobie bycie perfekcjonistką. Ale daleko mi do luzu tego pana ze zdjęcia. Za to czas z rodziną i przyjaciółmi liczy się podwójnie. 

I pod takim hasłem minął ostatni weekend. Świadoma rezygnacja z wielu pozornie ważnych rzeczy. Mile spędzony czas z przyjaciółmi i ich uroczymi dziećmi. Byliśmy też na próbie... Bo muszę wam o czymś powiedzieć... Trzymacie się krzeseł i wyjmijcie jedzenie z buzi by nie zapluć ekranu. D. gra... Czarodziejskie (gadające) Zwierciadło w spektaklu dla dzieci. Dramatycznym głosem, odziera ze złudzeń na temat własnej urody złą macochę! Nie miałam tyle szczęścia co mój mąż i załapałam się jedynie do roli panny dworskiej, czyli kogo? dworzaninki? Tzn, takiej już wiekowej panny dworskiej :) Oczywiście, nie prosiliśmy się o te role, ale cóż, czasem trzeba wypełnić swój społeczny obowiązek. Wrócilismy do domu w doskonałych nastrojach. 

 

I nie żal nawet butów zjedzonych przez Tośka. (Niespodzianka po powrocie) Życie nauczyło mnie szanowac rzeczy, ktore mam, ale nigdy, przenigdy nie żałować. Dlatego bez cienia smutku z mojej strony poszły do kosza. Trudno. Inni domy tracą, a ja tylko buty? Czymże są moje stare buty w skali kosmosu. Nawet nie pyłkiem, tylko jakimś mega kosmicznym pyłeczkiem. Tolo przysięgał, że to nie on trzyma w łapach moje ulubione pantofelki, to nie jego łapa, nie jego kieł, a tak w ogóle to nie wie o co chodzi! Cytrynka stoczyła się ze stołu sama i pogryzła, a on Tosiek ma tego ciągłego oskarżania dosyć! A poza tym, co miał robić jak nas tyle czasu nie było! Sami sobie jesteśmy winni! Po czym ziewnął i poszedł obrażony spać.

Wspaniała codzienność, która w innych częściach świata jest tylko marzeniem. Jak nie chwalić i nie celebrować. Uroda życia - mój sposób na bycie szczęśliwą tu i teraz. Nie trzeba szukać daleko. Sprawdziłam sama. Gorąco polecam. Agnieszka Korzeniewska.