Nie zawsze może być kawior.

Wstaje piękna niedziela. Wszyscy jeszcze śpią. Patrzę w okno na zalane słońcem podwórko. Zaraz pogonię się zapewne po bułki do piekarni. Uwielbiam takie niedzielne poranki, popołudnia są już dużo mniej przyjemne, przypominają mi nieuchronnie o poniedziałku. Ale jak głosi tytuł reportażu, który z moim udziałem napisała Anna Maruszeczko w majowej  "Urodzie życia", nie zawsze może być kawior! Zachęcam do lektury. Ta informacja jest głównie dla tych moich czytelników, którzy nie mają facebooka, lub wręcz się nim brzydzą. Ja po latach nieufności i obwąchiwania go z daleka, w końcu się do niego przekonałam, bo pomijając to, że jest strasznym złodziejem czasu, to dla mnie przede wszystkim jest potężnym nosnikiem informacji i docierania do czytelnika. Teraz zaczynam obwąchiwac się z Twitterem (do którego mam jeszcze większą awersje niż do "fejsbuka") i Instagramem. W związku z tym, że jestem osobą technicznie staroświecką, zajmie mi to pewnie parę lat, a w tym czasie wymyślą już co innego. Chyba, że w miedzyczasie ktoś nam wtyczkę z gniazdka wyciągnie i światło zagasi. Zanim podzielę się z wami pewną refleksją, która przeleciała mi lotem błyskawicy przez zaspany jeszcze umysł, zachęcę was do słuchania audycji z moim udziałem, dzisiejszego wieczoru w Radiu Podlasie. Audycja z serii "Serce jak obłok" będzie wyemitowana o 22.00. Radia Podlasie można słuchać online pod tym adresem.

Gdyby ktoś kiedyś w dzieciństwie powiedział nam, że nie zawsze w życiu może być kawior, mniej balibyśmy się ryzykownego wzlatywania ku słońcu i połamania skrzydeł.  Nasi rodzice w najlepszej wierze, często podcinają nasze lotki. Tak bardzo boją się, żebyśmy nie przeżywali zranień i życiowych zawodów, że z daleka trzymają nas od ognia. Wszystko po to, byśmy nie poparzyli paluchów. A przecież porażki są nieodłączną częścią naszego życia. My i nasze dzieci nieustannie od zawsze... kochamy, przeżywamy piekne chwile, zdobywamy szczyty, ale też... oblewamy testy w szkole, chorujemy, tracimy pracę, rozstajemy się z partnerami, bywamy porzuceni i upokorzeni. Dzięki temu hartujemy się, uczymy pokory, nabywamy wrażliwości... (Ale powiedz to komuś, kto właśnie przeżywa takie nieszczęście!)

Bez tych doświadczeń nie bylibyśmy w pełni sobą. To tylko najlepsze z możliwych lekcji. Żaden uniwersytet nie nauczy takiej odporności jak Uniwersytet pod nazwą Życie. Chociaż czasami nieźle mu urągamy. Że beznadziejne, bezbarwne, jak papier toaletowy i do d... 

Ja wiem, wiem postrzeganie życia jako szkoły hartowania nie uczyni ciężkich chwil lżejszymi, nie zaczaruje rzeczywistości, ale da siłę do przetrwania. Sprawi, że gdzieś tam podświadomie będzie tlić się światełko nadziei. Nie mówię w oderwaniu od rzeczywistości. To nie jest akademickie "pierdu, pierdu" o tym jak łapać swoje szczęście i nie dać się pokonać przeszkodom. Mówię z autopsji. Nie jestem ani lepsza, ani gorsza od każdego z was. Miałam chwile, gdy los przyginał mi kark i rzucał na klęczki, gdy nie chcąc się z tym pogodzić wierzgałam, broniłam się, kąsałam. Miałam chwile gdy niespodziewanie dla mnie rzeczy układały się w możliwie najlepszym kierunku. Z niedowierzaniem mówiłam wtedy: "Kurczę, ale mi się poszczęściło!" Musiałam stać się babą po czterdziestce by dopiero zrozumieć, że to nie szczęście mnie wybiera, ale że ja wybieram szczęście. A przeszkody, które traktowałam ja dopust Boży to tylko zwykłe niedogodności życia stawiające mnie do pionu. Tragedia jest wtedy, gdy brakuje na lek dla dziecka, w wyniku czego ono umiera, gdy tsunami zmiecie życie naszych bliskich w ułamku sekundy, gdy nie można odwrócić tego co nieodwracalne. Przestałam bać się krytyki i niepowodzeń, przed którymi rodzice chowali mnie pod kloszem. Też mam dziecko. Też drżę o Niego. Chcę by był szczęśliwy, kochany, akceptowany. Czasami za bardzo pcham się przed szereg by złagodzić mu życiowe potknięcia, gotowa jestem powtórzyć historię, zamknąć pod kloszem by zaoszczędzić mu losowych siniaków. To pewnie mam genetycznie uwarunkowane :) Nadopiekuńczość. Ale wtedy zapala się światełko. I mówię, że czasami w życiu musi zaboleć, a każdy ma prawo do błędów na miarę siebie. Moje doświadczenia i moje błędy nadadzą się raczej psu na budę i będą tylko mało wiarygodnym ględzeniem. Każdy chce się sam przekonać: poczuć, dotknąć, skosztować. I gdy nieraz widzę (bo sam nigdy się nie skarży), że mu własnie życie dało do wiwatu, przytulam go i mówię: "Widzisz synu, w życiu nie zawsze może być kawior" a gdzieś z tyłu głowy kołacze mi się kołysanka Dżemu i życzenie, by "dobry Bóg zawsze go za rękę trzymał": 

"Idź własną drogą, bo w tym cały sens istnienia aby umieć żyć, bez znieczulenia...

Jak na deszczu łza cały ten świat nie znaczy nic, chwila, która trwa, może być najlepszą z twoich chwil"...

Dlatego drodzy ludkowie, nawet "jeśli niebo zmęczy sie błękitem, wy nie traćcie promyka nadziei"! Gdy jakieś głupie problemy, przeszkadzacze wytrącają mnie na chwilę z rytmu życia odwracając uwagę od jego istoty mówię sobie:"Pomyśl, jakie to będzie miało znaczenie za dziesięć lat." I wiecie co? Pomaga! Większość z tych moich wyimaginowanych tragedii blednie i traci na wartości. 

A teraz dajcie mi motywacyjnego kopa, bym zaczęła pisać drugą książkę, której fragmenty gdzieś tam spoczywają zakopane w plikach komputerowych. O czym chcielibyście by była? Kontynuacja pierwszej, czy może coś zupełnie innego? Czekam na wasze sugestie i pomysły. W końcu pierwsza też zrodziła się pośrednio dzięki Wam. :) 

Moje magiczne, symboliczne drobiazgi: elegancki zeszyt do pisania od mego syna, długopis z okolicznościowym napisem od wydawnictwa "Białe Pióro"i szykowna szminka do ust od mojej przyjaciółki Ewy, która przysłała mi ją z komentarzem: "Agniesiu, mam nadzieję, że ci się przyda podczas następnych spotkań autorskich"... Przyda się Ewuniu, już 14 i 17 maja w Warszawie...