"Nie uśmiechaj się kiedy mężczyzna płacze"

"Nie uśmiechaj się, kiedy mężczyzna płacze. Czasem tak już jest, że nie da się inaczej.
Byłbym nawet skłamał, że to deszcz nie moje łzy, ale widzisz sama słońce piękne dziś jak ty."

"Nie wiem, co w takiej chwili mówi się, przecież nie mogę bardziej kochać Cię. 

Ziemia, każdy ocean, deszcz i wiatr w mych ramionach ty, mój świat. 
W mych ramionach ty, mój świat"



"Powiedziałaś, że już nie jesteśmy sami, że pojawił się ktoś trzeci między nami. 
Ktoś ciekawy świata, kto na zawsze zostać chce, ktoś na całe lat ciebie pół, połowa mnie."

Tak... Hanka swoim przyjściem na świat wywróciła go brawurowo do góry nogami. Bezbronność noworodka, niepojęta czułość, najwieksza tajemnica, wobec której większośc z nas miała szansę stanąć. Miłość, której trudno się oprzeć... Stał się Człowiek.  I dotarło do nas, że Ona zawsze w naszych sercach była...ujęta w większym planie, z istnienia którego nie zdawaliśmy sobie sprawy...

I straciliśmy dla niej naszą tożsamość. Nie mamy własnych imion, są tylko rodzice HANI, dziadkowie, ciotki, wujkowie... 

Hanula miała szczęście urodzić się w kochającej rodzinie. Wyczekiwana z radością, odkąd jej obecność pojawiła się w świadomości jej młodych rodziców, znacząc się enigmatyczną plamką na wydruku komputerowym. Witana jak najlepszy z gości. 

Dzielnych ludzi wybrała sobie Hania na rodziców! Wbrew istniejącym, współczesnym tendencjom nie stawiali macierzyństwa na końcu swoich priorytetów, po stabilizacji, karierze, wypasionym samochodzie... Byli zgodni co do tego, że chcą być "młodymi rodzicami" i koncertowo wywiazali się z odpowiedzialności za wypowiedziane słowa i drugiego człowieka. Nie traktując macierzyństwa i ojcostwa jak chwilowego kaprysu.

Hanka w ciągu krótkiego jeszcze życia zdążyła już obronić jedną pracę magisterską, wspólnie z rodzicami napisać drugą i zdać egzamin na prawo jazdy. Jej tata, tuż po powitaniu jej na naszym świecie, prosto z sali porodowej stawił się do obrony magisterki, zapominając, że ma na butach błękitne, szpitalne ochraniacze.



Gdy patrzę na tych młodych z jakim hartem ducha pokonują codzienne przeszkody, borykając się z prozą życia, biorąc diabła konformizmu za rogi, jak konstruktywnie podchodzą do rozwiązywania problemów, to... uśmiecham się... Jestem o nich spokojna...


Po drodze wspólnego bycia pojawią się w ich życiu niejedne "schody", niekiedy ciężkie do pokonania. "Nie zawsze może być kawior" - jak mawia moja znajoma. 

Ale tych dwoje ma za soba potężny oręż, co pozwala mi ufać w to, że nie pozwolą światu podeptać swoich ideałów. Ich bronią i tarczą są: wspólne priorytety, jednakowa wizja RODZINY, nieograniczony optymizm, wiara i konstruktywizm. A także wsparcie najbliższych i miłość, a właściwie na pierwszym miejscu - miłość Hanuli.

Na Hanulę czekał mały lecz czuły kącik w ich ciasnej, wynajmowanej kawalerce. Dziewczynka bezceremonialnie wykopała swoja obecnością zjadacz czasu, czyli telewizor, który zesłano bez żalu na banicję do kuchni. 

Dojechały nawet podusie uszyte serdeczną nitką przez zdolną koleżankę blogerkę: Fabryka Małych Rzeczy. Pozdrawiamy! :)

A Hani życzymy by świat był jej życzliwy, bo pomimo wielu złych ludzi po nim stąpających - to ciągle piękny świat. Wierzę, że Miłość go ocali...