"Życie to nie próba generalna, powtórki nie będzie"

To miała być przedświąteczna próba generalna... 
Ta sukienka robiła już wiele podejść: a to na święta, a to na imprezę. Ale w końcu na czym innym stawało. Więc gdy mąż napomknął przy niedzielnym śniadaniu, że zna jedno miejsce gdzie mogę pstryknąć parę fotek na panoramę Brukseli, nie trzeba było mi powtarzać dwa razy. Przypomniałam sobie wtedy tę sukienkę. Pomyślałam, że będzie się dobrze komponować...



Rzadko mieszamy życie prywatne z zawodowym. Tym razem jednak mąż zrobił wyjątek. I ja też go robię dla was. Postanowił mi pokazać pewne mieszkanie... Stanęliśmy przed kamienicą jednego z jego klientów. Kamienica jak kamienica. W tak zwanej "dobrej dzielnicy", o czym bynajmniej nie świadczą powybijane kocie łby, ani psie kupy na chodniku. Bo Bruksela niechlubnie słynie z owych brukowanych ulic, wąskich chodników i wszechobecnych psich odchodów. O prestiżu ulicy bardziej świadczy sąsiedztwo drogich hoteli i snobistycznych butików dwa kroki dalej. Ludzie jednak wydaja mi się bardziej skromni, niż w Polsce.
A wszystko dlatego, że Belgowie nie epatują bogactwem. Belgijska ulica nie rzuci cię na kolana. Status społeczny zdradzają dopiero wnętrza domów - i to nie przez nadmiar, ale przez wielką oszczędnośc wyrazu, ascetyzm prawie. Za to wszystko z najwyższej półki. Mieszkanie, które "zwiedziłam" jak muzeum - dosłownie :) zadziwiło mnie swoją pojemnością. Tak, to adekwatne określenie. Stojąc na ulicy i patrząc na niczym nie wyróżniającą się kamienicę nie przeczuwałam aż takiego rozmachu wewnątrz mieszkania: cztery sypialnie, każda z nich z wygodną, dużą łazienką; dodatkowo piąta łazienka, ogromny salon, kuchnia i wiele różnych mniejszych zakamarków. Własciciele mieszkają na stałe we Francji, a to tutejsze belgijskie "mieszkanko", to ot, tak, kupione mimochodem, bo to wielka okazja była... Pieniądze, jakich nawet sobie nie wyobrażam. A skoro sobie nie wyobrażam, nie mogą wywierać na mnie żadnego wrażenia, nawet najmniejszego. W przeciwieństwie do ludzi. Nie zapomnę jak sie do mnie uśmiechasz, jak sprawiasz, że się czuję i jak pomalowałeś moją nadzieję wszystkimi kolorami tęczy. Ale wrócmy do meritum.

Sąsiedni apartament zajmuje jeden z najsłynniejszych belgijskich cukierników. Jego czekoladki są znane na całym świecie. Ostatnią ekstrawagancją bogatych właścicieli brukselskich kamienic jest kupowanie... stuletnich dębów i innych cennych drzew. Taka moda... 
Jak opowiadał Williame,nasz znajomy, notabene autor wystroju tego wnętrza; jest pewna firma, która skupuje bardzo stare drzewa z całego świata. Nie pytajcie mnie, błagam o szczegóły bo sama ich nie znam... Ale spróbuję dopytać...

Drzewa w odpowiedni sposób są wykopywane i transportowane do pewnego lasu w Belgii...
Tu sadzi się je z największą starannością na powierzchni 9 ha...
Szumi sobie taki las ponadstuletnich drzew... Różnymi językami szumi, bo zostały, one, drzewa zwiezione zewsząd... Każde z nich dostało nową tożsamość: tabliczkę z numerkiem. I przyjeżdża bogaty człowiek, który pragnie mieć taki dąb, starszy od siebie, bo przecież nie zdąży go sobie za życia wyhodować, ale ma pieniądze... Jeździ po lesie jeepem, zatrzymuje się gdy go jakieś drzewo zachwyci, patrzy ze znawstwem, zadziera głowę do góry przytrzymując kapelusz. Klepie po chropowatym pniu, mlaska z aprobatą. Jest! Znalazł swój dąb, który zamieszka w małym ogródku otoczonym czterema ścianami domów. I mają państwo swoje drzewo, które szumi tęsknotą, drzewo, które przeżyje swoich właścicieli uwięzione w betonowj dżungli miasta.

Piękne mieszkanie. Popodziwiałam i z ulga wróciłam do swojego, takiego arcy-niedoskonałego, nie tworzonego przez designerów, ale sercem malowane. Pomyślałam z ogromną radością o waszych ciepłych wnętrzach ( Madzia, Renia, GrumpyGreenMonkey i wiele innych...)
Ale też z lekkim przygnębieniem opuściłam to miejsce. Właściciel pewnie oddałby każde ze swoich mieszkań i ponad stuletni dąb w zamian za życie. Mimo najbardziej wyszukanych terapii, zahamowana choroba zaczęła na nowo pustoszyć organizm. Oznacza to, że może nie zdążyć nacieszyć się tym wakacyjnym mieszkaniem. I ma tego świadomość.

Tak... Życie to nie próba generalna... "Żyj z całych sił i uśmiechaj się do ludzi"...
Nie wyrzekaj swemu losowi, bo gdybyś zobaczył problemy innych, schwyciłbyś swoje mocno w ramiona i kurczowo je trzymał. Masz tak wiele... otwórz na to oczy... Zdobądź się na odwagę i zrób to na co od zawsze miałeś czy miałaś ochotę, ale się boisz zmierzyć z marzeniami. Nie czekaj, aż zabierzesz twoje życie do grobu. Nie popełniaj grzechu zaniechania. Nawet za cenę braku roztropności, nawet za cenę błędu. Każdy błąd to drogowskaz. Żyj! Pamiętaj, że powtórki nie będzie :)

P.S. Ta kamienna dama koło mnie na zdjęciu waży 200 kg...

Za mną w tle fragment Pałacu Sprawiedliwości, największego na świecie tego rodzaju obiektu. Pisałam o nim dwukrotnie: Nieskończony sen szaleńca i Pałac nie-sprawiedliwości

Widok na dachy hotelu Conrad.

Wiatr figlarz :)

ciuchy:

sukienka - helena van haeren (e-bay)
buty - reserved
tunika - mais ou est le soleil