W krainie belgijskiej Królowej Sniegu.

Kukam do was z lodowego domku!Ale zanim przejdę do relacji z wycieczki parę słów na inny temat.
Dzisiaj będzie bardziej szafiarsko niż refleksyjnie. Dla odmiany. Dawno już nie rozmawiałam o ciuchach, a wiadomo, że każda kobieta tego potrzebuje jak kania dżdżu. Aby zachować zdrowie psychiczne. I żeby mężowski portfel przewietrzyć od czasu do czasu. Mężczyzna powinien mieć świadomość, że posiadanie żony jest zobowiązującym luksusem! Nie na darmo w arabskiej kulturze facet nie może założyć rodziny dopóki nie stać go na jej i ich potomstwa utrzymanie. A że w praktyce to trochę inaczej wygląda: on w kafejce - ona w pracy... Ale nie bądzmy drobiazgowi!  Nie trzeba sięgać aż tak daleko by zobaczyć złe przykłady. Różnie bywa, na ten przykład ja z mężem razem od zera się dorabialiśmy i jestem zwolenniczką takiej opcji, ale pożartować czasem trzeba. Ale o czym to ja mówiłam?

Aha, że bardziej dziś szafiarsko i o ciuchach.
Mam taką osobliwą skłonność, że sięgam w sklepach po rzeczy, po które nikt inny nie sięga. W ciuchach, którym nikt nie daje szansy na zaistnienie - ja widzę ogromny potencjał!

Ale nie odnosi się to tylko do rzeczy martwych. Puszczają do mnie oko i kokietują najmarniejsze kwiatki, a w sklepach zoologicznych wybieram najbardziej zabiedzone zwierzaki. Mój syn też ma chyba coś ze mnie, bo pamiętam, że kiedy spontanicznie zdecydowaliśmy sie na kupno papużki ( klatki były w promocyjnych cenach na wyprzedaży, a co tam! grzech nie skorzystać. Pewnie jakby łopaty sprzedawali z bonusem - też bysmy wzięli!), to moje dziecię wybrało bez wahania najbardziej zabiedzone i wyskubane ptaszęcie, o które sie marwiłam czy nam nie zemrze w drodze z Warszawy. Na pytanie, dlaczego własnie ta papużka, mój syn odpowiedział rozbrajająco: bo była najbrzydsza! i tak brzydki ptasiek rodzaju żeńskiego otrzymał wiele mówiące imię... Izaura!... 
No i znów odbiegam od tematu!

Tak więc, o ile cieszę się z jakiegoś fajnego ciuszka upolowanego w sieciówce, to moja podnieta sięga zenitu, gdy upoluję cos hiper oryginalnego w małym butiku. Do takich zdobyczy należy prezentowana spódnica. Nie mam najmniejszego pojęcia czy mieści się w kanonach mody, czy nie. Jedno wiem, ilekroć ją zakładam ( a mam ja już prawie dwa lata) zawsze robię to z największą przyjemnością! Już kiedyś o niej pisałam i prezentowałam, o tutaj: http://www.laviolettee.blogspot.be/2012/04/schopping-last-minute.html
Spódnica budzi w otoczeniu same pozytywne reakcje, wnosi trochę słońca na szarych belgijskich ulicach. Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale ludziska uśmiechają się do NIEJ ciepło!

Mam słabość do teatralnych kostiumów, a ta spódniczka przypomina mi takowe. jest sztywna, lekko błyszcząca i praktycznie nie wymaga prasowania! Poza tym te ciepłe, spokojne kolory przełamane czernią, w sam raz na dzisiejsza wyprawę do lodowego pałacu w Bruges. No i świetnie sie uzupełniła z ocieplanymi kaloszami, moim ostatnim nabytkiem. Noszę je non-stop.

Festiwal rzeźb lodowych w Brugii. Niepowtarzalny! W wielkim namiocie obok stacji kolejowej w Brugii można podziwiać  zamknięte w lodzie dzieła sztuki: postacie z Harry’ego Pottera, Władcy Pierścieni i Hobbita. Artyści z kilkunastu krajów przez ponad miesiąc zmagali się z 450 tonami lodu i śniegu, wyczarowując ponad  70 lodowych rzeźb. Imponujące wrażenie robi 6-metrowy zamek z Harry’ego Pottera! Jest zimno, ale gorąco z emocji! Można rozgrzać się dodatkowo kawą lub kieliszkiem czegoś mocniejszego. Właściwie to wizytę w tej bajkowej lodowej krainie zawdzięczam mojej przyjaciółce Doris i moja fotorelacja jest głębokim ukłonem w jej stronę. Dzięki Doris :) 

Tu możecie zobaczyć jak wyglądała praca artystów:

http://www.nature-ailes.com/article-festival-de-sculptures-sur-glace-de-bruges-2012-c-est-ice-magic-112729338.html
 i wirtualnie zwiedzić to magiczne miejsce klikając w każdy z poniższych linków:
http://www.icesculpture.be/index.asp?taal=fr

Te fotki jakos skrocily mi nogi, zapewniam, ze w rzeczywistosci wyglada to duzo lepiej :)

a zima wygląda u mnie jak na poniższych zdjęciach. Własnie przed wyjazdem do Bruges na krzaczku obok domu przysiadł ten czarny ptaszek. Gdy wyciągnęłam aparat zaczął pozować jakby chciał byc fotografowany. odleciał dopiero po paru dobrych minutach.