Sablon - mon amour: Pain quotidien - nasz chleb powszedni.

       
blogs.villagevoice.com                         droitaudessert.blogspot.com

Jest jedno miejsce w Brukseli, które darzę szczególnym sentymentem i temu właśnie miejscu chcę poświęcić cykl artykułów. To Place du Sablon i jego sąsiedztwo. Obszar niewielki, ale jakże bogaty: historycznie, turystycznie, kulinarnie, sentymentalnie...
Powinnam zacząć po kolei, ale spontanicznie rozpoczynam moją opowieść od... piekarni. Le Pain Quotidien. 

Wchodzę do pachnącego świeżym pieczywem wnętrza. Wysokie sklepienia, surowe drewniane półki prawie pod sam sufit, a na nich równym rzędem ułożone wielkie rumiane, chlebowe gęby. Pod moimi stopami skrzypią deski podłogi. Gdzieś ze ścian sączy się muzyka. Nie jestem zbytnią znawczynią muzyki poważnej, ale wydaje mi się, że rozpoznaję Brahmsa. Zapach pieczywa wymieszany z wonią świeżego soku z pomarańczy i słodkiej czekolady. Ta mieszanka przyprawia moje kubki smakowe o zawrót głowy. Podchodzę do lady, zamawiam petit dejeuner składające się obowiązkowo z chrupiącego croissanta, kawy, soku pomarańczowego. Drewniane, długie, wspólne stoły pochodzą z recyklingu. To oznacza, że do ich produkcji nie ścięto żadnego drzewa! Suto zastawione słoikami z dżemem, pastą czekoladową i miodem. Swojsko i dostatnio! Wszystko własnego wyrobu –bio. Proces wypiekania chleba jest tradycyjny, według oryginalnej receptury, trwa osiem godzin. Pani kelnerka w długim piekarskim fartuchu przynosi tacę ze smakołykami. Kawa w grubej fajansowej czarce dymi przyjaźnie. Piję ją zachłannie parząc usta. To przywołuje mnie do porządku. Odstawiam naczynie na stół, dopiero teraz dodaję nieregularną grudkę ciemnego , skrzącego się drobinkami złota cukru, dolewam trochę puszystego mleka – jak wprost od krowy. Rozglądam sie ciekawie. Jest cicho. Niedziela rano. Większość jedzących śniadanie ma nosy utkwione w gazetach. Na przeciwległym końcu długiego stołu,  rozmawiają dwie kobiety: młoda ze starszą panią w toczku i angielskim wełnianym kompleciku. Na przeciw siebie, nachylone tak blisko twarzami, że prawie się dotykają.  Jak para spiskowców. Starsza z nich syczy cicho, lecz wystarczająco głośno bym usłyszała.

- I posłałaś dzieci do katolickiej szkoły, zamiast porządnej protestanckiej!

- Ciociu tu nie ma dobrych protestanckich szkół! 

- Po co wyjeżdżałaś z Anglii? Nic nie osiągnęłaś! Ani ty, ani ten twój...pożal się Boże, mąż!

Rozmawiają po angielsku, lecz na tyle prosto, że je rozumiem . Nadstawiam ciekawie ucha. Jakaś poranna, rodzinna awanturka? Dyskretnie patrzę zaintrygowana znad mojej czarki z kawą. Nie tylko ja.

- Skończyłam studia, urodziłam i wychowałam trójkę dzieci, pracuję...

- A tam, ta twoja praca! Dzieci – prycha pogardliwie staruszka. – Nosa poza Europę nie wysadziłaś przez rodzinę!

- Mam tego dosyć! – mloda kobieta uderza pięścią w stół, aż słoiki z dżemami podskakują, a  łyżeczki dźwięczą srebrzyście o talerzyki.

Psst! Orientują się, że wszystkie twarze jak na komendę zwróciły się na nie wyczekująco. Uśmiechają się przepraszająco – ach ta angielska kindersztuba! – i wracają szeptem do rozmowy. Muzyka płynie dalej. Goście wracają do kontemplacji śniadania przy jej dźwiękach.

Uwielbiam te niedzielne poranki w „ Pain quotidien”, choć nieczęsto mi się zdarzają. Lubię atmosferę jakby z poprzedniej epoki, smak pieczywa i dźwięk "gadającej", drewnianej podłogi. 

       
lunch.com                                                             touslesmariages.com


Historia piekarni sięga daleko. Jej twórca, Alain Coumont, zainspirowany doświadczeniami z podróży, smakiem paryskiego Poilane, postanowił sworzyć piekarnię marzeń, gdzie przy wspólnym smakowaniu pieczywa z najlepszych zbóż, wyrabianego z największą starannością zasiadaliby nieznani sobie, przypadkowi ludzie. 


bongo.be

Od dziecka był związany z fachem, gdzie jego rodzina prowadziła własny piekarniczy interes w Huy ( czyt. Łi). I tak 26.10.1990 roku na ulicy Antoine Dansaert w Brukseli pierwszy sklep-piekarnia otwiera swoje podwoje. Obecnie tworzy już międzynarodową sieć. Do niedawna w Belgii bezkonkurencyjną. Ostatnio zaś pojawił się rywal, który bardzo prężnie zdobywa serca i podniebienia klientów. Jest to EXKI, sieć równie ekologicznych szybkich restauracji. Ale bez tej niepowtarzalnej ambiance.

A oto moja belgijska zima. Bez jednej śnieżynki. Ale ciągnie mam nadzieję zasmakować tego roku odrobiny śnieżnego puchu.

 Sukienka- Esprit, szalik - ?, płaszcz - River Woods, torba - lokalny butik, biały sweter - Zara, buty - no właśnie! stare jak świat. Ciekawa jestem czy mogę w nich jeszcze chodzić, czy na strych wyekspediować? Pomóżcie szafiarki. O ułaskawienie dla nich proszę!