Życie nas zjada powoli.

"Nieraz usłyszysz o sobie ohydne rzeczy, niemające żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości. Raz rzucone w eter słowo lubi obrastać legendą. Zwłaszcza złe słowo. Ale to jeszcze nie powód, by przestać ufać światu. Nie powód, byś przestała zmieniać na lepsze Twój kawałek rzeczywistości. Gdy zamkniesz się na ludzi przez parę głupich i nieprzyjemnych doświadczeń życiowych, stracisz o wiele więcej. Stracisz szansę poznania na Twej drodze wspaniałych osób, które tę Twoją nadwątloną wiarę w drugiego człowieka codziennie przywracają."

Tak pisałam jakiś czas temu. Nie bez powodu powtarzam jeszcze raz te słowa. Sama wiem, jak nieraz trafione w serce, potrafią zawrócić nas w połowie drogi. Dopadają Cię prawie u celu i zabierają, spalają, unicestwiają resztki determinacji.

Żyjemy w czasach, gdy z jednej strony nie ma nic powszechniejszego, łatwiejszego i skuteczniejszego w docieraniu do ludzi niż słowo i obraz, a zarazem nic bardziej prostszego, bezkarnego i obrzydliwego – niż zabijanie ludzi słowem.

Te dzieci zaszczute w szkole, których życie kończy się śmiercią, ci dorośli kulący się pod ich gradem...

Za słowa przestało się ponosić odpowiedzialność.
Słowa przestały mieć swoje pierwotne znaczenie.
Wiem. W tych okolicznościach trudno ufać światu i ludziom...

Musisz uzbroić się w pancerz przeciwko słowom, nie zatracając jednocześnie na nie wrażliwości. Tylko jak to zrobić? Nie wiem. Może Ty masz prostą receptę?

Ja recepty nie mam, natomiast myślę, że brakuje nam konsekwencji.
Wystawiamy się na publiczny widok w mediach społecznościowych i cierpimy, gdy dopada nas hejt. Wiem, że tak być nie powinno. Wyznaję zasadę, że z nienawistnymi, kopiącymi po kostkach anonimami się nie gada. Trzymam się tego.

Nie można ludzi linczować, ale niestety od zarania dziejów istnieje ten rodzaj zadawania gwałtu, tylko jego formy ulegają zmianie.

Jeśli stajemy się w jakiś sposób publiczni – wiedzmy, że możemy przyciągnąć ludzi, którym nasza forma ekspresji się nie podoba.

Nawet bliscy mogą Ci robić wymówki, wstydzić się za Ciebie, bo im samym nigdy by nie starczyło odwagi. Znajomi będą się z Ciebie podśmiewać, (ale rzadko wprost, w oczy, bo nawet na to ich nie stać), że się wygłupiasz i palma Ci na stare lata odbija. Schowani za tarczą klawiatury, mogą dawać Ci na prive dobre rady.

Ja również zdaję sobie z tego sprawę, że oprócz armii wspierających mnie serc, są też i te, które szepczą po kątach z szyderczym uśmiechem.

I chyba nie jestem raczej osobą zbyt publiczną, bo nie dorobiłam się jeszcze osobistego hejtera. Może na początku przez chwilę, ale co to był za hejt – kupa śmiechu. Ponoć dopiero wtedy zaczynamy być popularni, gdy jesteśmy na równi lubiani, co nienawidzeni.

Więc jeśli dziś masz jeszcze wątpliwości drogi przyjacielu, czy ufać ludziom, być otwartym na świat, zacząć robić to co kochasz – powiem Ci, zaczynaj już dziś, nigdy nie będziesz przygotowany w stu procentach, zaczynaj teraz – reszty nauczysz się po drodze – na własnych błędach. Nie czekaj, w obawie przed krytyką, aż będziesz idealny. Ludzie skopią Ci dupę bez względu na to, jak bardzo będziesz się starał, ale to dobrze, będzie twardsza, a Ty mniej boleśnie odczujesz kolejny upadek.

Jeszcze się wzbraniasz? Widzisz jaki cholerny lęk może być paraliżujący?
To może zachęcę Cię w inny sposób.

Cokolwiek w życiu zrobisz, nawet gdy zje Cię hejt i krytyka – COŚ PO SOBIE POZOSTAWISZ. Namalowany obraz, napisaną piosenkę, wiersz, książkę, wyhaftowaną serwetkę.

Wierz mi, większość ludzi, którzy mogliby pozostawić po sobie jakiś ślad, NIGDY tego nie zrobią – ze strachu przed innymi, ze strachu przed samym sobą. I dlatego część z nich będzie Cię podziwiać, a druga część - kąsać i wyśmiewać.

Uśmiechnij się do nich. Ba, śmiej się ile sił w płucach, a kąśliwe słowa będą po Tobie spływać, jak woda po kaczce.
Kochaj ludzi i rób swoje.

„Życie nas zjada. Niebawem staniemy się już tylko bajką. Zachowaj spokój. Za sto lat będzie Ci wszystko jedno.”
Ralph Waldo Emerson