Mamona.

„Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa, 

a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa.” 

- Śpiewała kiedyś Maryla Rodowicz 

www.gamesradar.com

Często mamy problem ze stosunkiem do pieniędzy. Wykazujemy się wyreżyserowaną noszalancją, by nie posądzono, że jesteśmy ludźmi małostkowymi. Jak to jest, że niektórzy nie dbają o nie, a nigdy ich nim nie brakuje? Inni zaś kurczowo liczą grosz i ciągle czują niedosyt, są ograniczeni ich brakiem?

Zrozumiałam „sekret” dosyć wcześnie w moim życiu, dzięki postawie moich rodziców wobec dóbr materialnych. Ale pozwólcie, że przytoczę pewną historyjkę.

Pewnego razu zbierano pieniądze na biednych. Nieważne gdzie, kto i co. Zamożny członek miejscowej śmietanki skrupulatnie odmierzył kilka monet.

Mógłbyś dorzucić trochę więcej – zażartował stojący z boku kolega – Na biednego nie trafiło!

Znam dobrze wartość pieniądza – odpowiedział zagadnięty – W przeciwieństwie do niektórych, doszedłem do wszystkiego ciężką pracą.

Stojąca dalej kobieta w wytartym, starym palcie wysupłała z portmonetki co miała i dorzuciła do puszki. „Zbieracz” czy może kwestarz spojrzał zdziwiony. Kobieta uśmiechnęła się odgadując jego myśli:  

- Znam dobrze wartość pieniądza. Nieraz mi brakowało do pierwszego. 

Kto z tych dwojga idiotą, a kto realistą?

Wiem, trudno o jednoznaczną ocenę i prawda pewnie leży gdzieś pośrodku.

Ja za nimi obojgiem, powiedziałabym: „Znam wartość pieniądza!”.

I też miałabym rację, mając odmienne od nich doświadczenia życiowe.

Znam lata, chudsze od najchudszej szkapy i obfite jak świąteczny  stół w wielkanocny poranek po odśpiewanym Alleluja .

Ale na szczęście brak lub nadmiar  pieniędzy nigdy nie przygiął mi karku na tyle, bym stała się ich pokorną sługą. Dziękuję Bogu, że jest ich zawsze dokładnie w życiu tyle, ile trzeba. By godnie żyć, lecz bez wody sodowej w głowie.

Nawet pozornie ich brak był zawsze dla mnie doskonałą lekcją. Bez chudych lat, nie wiedziałabym dziś co to znaczy naprawdę żyć. Nie zrewidowałabym swoich postaw. Nie miałabym tej szerokiej perspektywy widzenia spraw. 

Biada temu, kto nie zrozumiał, że stan posiadania, to tylko chwilowy stan rzeczy. Znam takich ludzi.

Pewien mężczyzna tyrał jak wół, chcąc zapewnić przyszłość swoim dzieciom. Myślał, że jest na tyle wszechmocny, że potrafi wszystko przewidzieć i kontrolować. Bóg musiał nieźle umierać ze śmiechu patrząc na niego dobrotliwie ze swoich wysokości. 

Temu mężczyźnie nigdy nie było dość. Jeszcze jeden dom, jeszcze jeden samochód, dla dzieci... W międzyczasie dzieci wyrosły i opuściły biedną chatę, gdzie gnieździły się w jednym pokoju, czekając na te pałace i obecność ojca, Nie doczekawszy się ich, zaczęły wić własne gniazda...

A on? Ciągle nie może znaleźć dobrego terminu by wrócić do rodziny, osiąść i cieszyć się tym co ma – niedokończoną willą marzeń na gruzie marzeń swoich bliskich. Do swojej samotnej, niegdyś pięknej kobiety. Dziś z jej urody zostały wielkie, nasycone smutkiem oczy. A on dalej pracuje jak opętany. Bo ciągle coś trzeba poprawiać i doskonalić, przecież co roku pojawiają się bardziej zaawansowane, wspaniałe technologie... Jakaś koszmarna wizja szczęścia!

Inny mężczyzna, którego znam również pracował jak wół. Gdy go zapytacie, to powie, że robił to dla rodziny. Najzabawniejsze, że Ci wszyscy ludzie, myślą, że ich wyrzeczenia służą najbliższym, podczas gdy oni ... sami wiecie. Mają zupełnie inną wizję rodzinnego szczęścia. 

Stworzył przedsiębiorstwo przewozowe, które rozrosło się do naprawdę wspaniałych rozmiarów. Musiał to wszystko kontrolować. Naprawdę ciężko pracował! Żona co roku nudziła się samotnie na hiszpańskich plażach. Raz dał się namówić by razem pojechać, jednak po dwóch dniach wrócił pierwszym lepszym samolotem do firmy. To ona była jego rodziną, pasją, całym światem. 

Któregoś dnia jego żona odeszła z jedną walizką osobistych rzeczy. Jej mąż do dziś nie może się pozbierać. Największym policzkiem było to, że nic sobą nie zabrała, wyszła jak stała. Nie może wybaczyć, a jeszcze bardziej zrozumieć, że odeszła z gołodupcem bez grosza przy duszy, ale świetnie robiącym cannelloni z sosem beszamelowym, mimo, że nie jest Włochem tylko skromnym pracownikiem stacji benzynowej w Zabrzu.

Ale znam też takich, którzy plują sobie w brodę, bo w kluczowym momencie życia nie było kasy na operację dla matki. Wszystko poszło jak wiatr z kolejnymi kochankami. Haracz nie został złożony. Ciężko żyć z tą świadomością, że mogło się być może uratować czyjeś życie, ale pośrednio przez niefrasobliwość się tego nie zrobiło.

Znów jedna kobieta, którą znam, ma trzy mieszkania, które wynajmuje, ale sama jada na okrągło zapiekanki z podpleśniałego chleba ze starym serem, bo szkoda wyrzucić. I szkoda kupić kawałek nowego.

Pieniądze to klucz. Otwieraja wiele drzwi, bo tak już w życiu jest, że często bogactwo przyciąga bogactwo, a bieda – biedę. 

Używam tego wytrychu, jesli ma służyć otwarciu drogi do szczytnych celów, jeśli ma się komuś pomóc w myśl zasady:

Chcesz pozyskać do swoich celów ludzi bogatych – wyglądaj jak człowiek bogaty. 

Ludzie chętnie łączą się w grupy podobnych sobie. Przeniknij te struktury. Ty też masz misję. Ukierunkuj ich. Pokaż im, że posiadanie może być wartością, o ile może służyć innym.

Ale bądź uważny. Nie ulegnij manipulacji. Czasami ludzie wykazują roszczeniową postawę wobec życia. Na pewno rozpoznasz tych co potrzebują naprawdę, od tych, którym „się należy”. Dla tych drugich nie warto wypruwać żył.

Ile razy w życiu słyszałam takie zdanie o kimś:” A nie może zapłacić, przecież go stać! Jest bogaty!”

I zawsze mnie zdumiewał taki tok myślenia. Nigdy nie oczekiwałam od moich bogatych znajomych, by płacili za moja kolację czy sponsorowali wyjazd, tylko dlatego, że różnimy się stanem posiadania. Chyba nawet byłoby to dla mnie w jakiś sposób uwłaczające. Dlaczego ma mi się należeć taryfa ulgowa, tylko dlatego, że ktoś był ode mnie zdolniejszy, pracowitszy, miał więcej szczęścia lub sprytu? Szanuję swoich zamożniejszych przyjaciół, nie lubię by ktoś czuł się przeze mnie wykorzystywany. Dbam o zdrową równowagę w naszych relacjach. 

Pieniądze wymagają subtelności. Trzeba umieć nimi obdarowywać, bez pogardy; przyjmować, bez zachłanności. 

Zbyt często ich podziałem w świecie, zajmują się ludzie, którym tej subtelności brak.

Niech nigdy brak pieniędzy nie sprawi, że poczujesz się gorszy. A ich posiadanie - niech nie czyni Cię automatycznie lepszym. Życzę Ci, byś z taką samą swobodą poruszał się na salonach, co w slamsach.  Całe bogactwo nosisz w sobie. A pieniądz? To strumień energii. Odkąd to zrozumiałam, doświadczam tego. Pieniądz w dłoniach zachłannych ludzi zamienia się w bezwartościowy, bezduszny papier. Należy go szanować na tyle, na ile zasługuje. I ani o grosz więcej! Jeśli uczynisz go swoim sługą, a nie panem, nigdy nie zaznasz przez niego zniewolenia. I doświadczysz obfitości całego świata. I promise...

abta.com