Bo ciebie nie można na chwilę spuścić z oka...

Moi kochani. 
Gdy jestem w drodze, posty docierają do was z opóźnieniem... Ale docierają zawsze... Nie giną w akcji, jak czasami ich autorka...
Ten post jest właśnie z serii tych podróżnych. Opisujących wstecz...

Gdy nie wiemy, gdzie pojechać w wolne, niedzielne popołudnie, jedziemy przed siebie. Sprawia nam niebywałą frajdę odkrywanie nowych miejsc mimochodem. Rzadko kiedy się zdarza, że nie odkryjemy czegoś, lub nie spotkamy kogoś interesującego. Tej niedzieli też zdaliśmy się na ślepy los, który zaprowadził nas pod pewien kościółek niedaleko Wavre. Przyciągnęła naszą uwagę widoczna z autostrady wieża wśród drzew. Z bliska okazało się, że jest to cały zespół klasztorny z ciekawym parczkiem ze stacjami drogi krzyżowej, szkołą i cudownym obrazem Matki Boskiej. Rozleźliśmy się, choć może bardziej obrazowo brzmiałoby: rozsnuliśmy się, każdy w swoją stronę. Bo nie lubimy deptać sobie po piętach. Nie stanowimy papużek nierozłączek, umieramy w ciasnocie, ale oczywiście jesteśmy ze sobą na odległość wzroku lub głosu.

Podczas gdy mąż zwiedzał kościół, ja udałam się do parczku. Późniejsza relacja mego męża brzmiała tak:

"Wychodzę z kościółka, nigdzie jej nie ma. Zaglądam tu, zaglądam tam. Nic z tego. Zniknęła. Nagle słyszę gdzieś daleko jakby znajomy głos, ktoś nadaje... Ale jak! Na jednym wydechu! Słowa wylatujące z szybkością serii z karabinu maszynowego, przerywane tylko od czasu do czasu innymi głosami. Niewątpliwie potok słów należy do mojej małżonki, ale z kim ona u licha tak deliberuje, skoro nie widziałem tu oprócz nas żywego ducha. Idę za głosem. Zaglądam przez chaszcze. A jakże, prawie spodziewałem się takiego widoku! Moja małżonka otoczona wianuszkiem zasłuchanych emerytów z psami, coś tam im opowiada... Po chwili oni jej coś nadają. Wybuchy śmiechu. Serdeczne pogawędki. Jakby się od lat znali! Nie chcąc przerywać im tej miłej konwersacji wycofałem sie do samochodu i przez następne czterdzieści minut czytałem książkę. Na chwilę jej z oczu spóścić nie można!"

To samo mówi syn, gdy nie daj Boże uda się ze mną na zakupy do sklepu i koleżanki. Notorycznie przepadam w akcji. Ale co ja na to poradzę, że przyciągam niezwykle interesujących ludzi... Na każdym kroku... I dlatego jestem tak bardzo zakochana w życiu! Że już bardziej nie sposób!