Obserwatorzy

Mons Sancti Michaeli in periculo mari. Cuda tego świata.


Wczorajszy pogodny wieczór. Idziemy spacerem w kierunku przepiękne oświetlonej bajkowej budowli na wodzie. Wokół nas - setki ludzi rożnych narodowości. Noc się zbliża, czuje się chłodną, morską bryzę. Ale nastrój jest podniosły - jakbyśmy zmierzali na jakieś nocne czuwanie. U stóp klasztoru - woda zalewa wejście do bram miasteczka - jest właśnie przypływ.  Ale naprawdę duży będzie dopiero za kilkanaście dni. Ludzie robią zdjęcia, tysiące selfie, ściagają obuwie i wchodzą do wody. Cieszą się jak dzieci. Słucham wielojęzycznego gwaru. Jest dziwnie podniosła atmosfera. Jakbyśmy uczestniczyli w misterium Boga, tajemnicy Wszechświata.  Powaga i radość, że coś tak wspaniałego jest naszym udziałem.  Gubię się w tłumie. Wszyscy się gubimy, sam na sam ze swymi myślami i zachwytem.
Sami - lecz nie samotni. 
Myślę o Bogu, przeszłości, o łączności pokoleń. O tym, że realizacja proroczego snu jakiegoś biskupa sprzed ponad tysiąca lat i nasza obecność tu i teraz pozwoliły w jakimś sensie przeciąć się naszym losom... 
Myślę o Kubie i Dziewczynce przy jego boku. Już naszej Dziewczynce... Niech mają dobry los.
Myślę o bliskich w Polsce. I o Tośku z Kajtkiem. I z wdzięcznością o Uli, która z naszymi psami chętnie została.  Odszukuję w tłumie ciepłą dłoń Kotlecika. Zamyka w niej wszystkie egzystencjonalne trzepoty skrzydeł mojej duszy. 
Podchodzimy prawie do samej bramy. Już bliżej suchą stopą się nie da. Grupka żandarmów pełni tu swój dyżur. To policyjni wolontariusze. Z jednym z nich  wdajemy się w pogawędkę. Ma ciepłą twarz, życzliwy uśmiech w oczach i jakieś 60 lat na karku. 
Z chęcią opowiada ciekawostki na temat Mont Saint Michel. 
Mimo znikomej garstki mieszkańców (około 50, co daje średnie zagęszczenie 13 mieszkańców/km2), to ciągle centrum gminy posiadające swego burmistrza! 
​Zagadujemy się dobre pół godziny. 
Jemu też czas szybciej mija. 
Niezobowiązująco, ciepło, lekko. 
Wracamy do hotelowego pokoju. 
Zmęczeni nadmorskim spacerem i upici tlenem zasypiamy prawie natychmiast. Około 2 km od magicznych świateł klasztoru na kamiennej wyspie.

cd: http://www.korzeniewska.com/blog/september-05th-2016

Komentarze

  1. ach piszesz bardzo poezyjnie ;D hah jest takie słowo ;D??

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. myślę, że jest, woem na pewno, że jest poetycko:) ale pr\ecież wiadomo o co chodzi :) dziękuję :)

      Usuń
  2. jeszcze tu nie byłam ale wybieram się TU

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Witam w moim świecie LA VIOLETTE. Mój blog nie ma aspiracji politycznych, społecznych, ani żadnych innych. Moja przestrzeń jest otwarta dla wszystkich, którzy kochają życie w każdym jego przejawie bez względu na poglądy i wszelkie inne kryteria. To strefa dobrej energii w sieci i dbam o to by tak zostało.

Będzie mi miło, jeśli zostaniesz na dłużej.
agaa2086@gmail.com

Popularne posty