Obserwatorzy

Anioły i ludzie

karl.bloxode.com

Nie wiem, czy wierzę w anioły... - powiedziała ona - Tak, jak nie wiem, czy wierzę w UFO.
Opowiem ci jedną historię - odpowiedziałam. - Jedną z wielu, kiedy poczułam dotknięcie jego skrzydła... Możesz nazwać to imaginacją, emocjami, czym chcesz. A było to tak.

Późnowakacyjny dzień chylił się ku wieczorowi. Ale to był dobry dzień. Pomyślnie zdany zaległy egzamin, małe zwiedzanko, smaczne jedzonko, bieg w olimpijskim tempie po galerii handlowej, i oto my spełnieni prowinciusze po zwycięskim przebiciu się przez warszawskie korki, jesteśmy już na rogatkach miasta. Wracamy do domu. Dopiero teraz czujemy zmęczenie i emocje minionego dnia. Ale jeszcze mamy siły by podśpiewywać. Ja z siostrą z przodu, a dwójka naszych dzieciaków z tyłu. Narzucamy sobie repertuar, wykonując utwory: od sasa do lasa i z powrotem. Do domu jeszcze 150 km, ale nie przejmujemy sie tym. Jak również prawie nas nie obchodzi, że pogoda nagle diametralnie uległa zmianie. Nawet wydają się nam zabawne nasze gromkie porykiwania w takt bębniącego o szyby deszczu. 




I nagle staje sie coś, czego nikt nie przewidział. Nasz wesoły samochodzik traci napęd. Uchodzi z niego życie jak z przekłutego balonika! Nie wiem co się dzieje, ale nie dzieje się dobrze. Ostatkiem przytomności i resztką gasnącego rozpędu udaje mi się zjechać na boczny, zewnętrzny pas tuż przed skrzyżowaniem i wylotem na trasę szybkiego ruchu. Nieszczęśliwie dla nas, to również pas, na który kierują się wszystkie ciężarówki jadące w kierunku wschodniej granicy... Na szczęście światła nadal działają. Włączam awaryjne, choć to słaba ochrona podczas prawie zerowej widoczności. Nawet nie możemy wyjść z siostrą z auta by zepchnąć je na pobocze. Wielkie tiry, widząc nas w ostatnim momencie, hamują z piskiem żelaztwa tuż za naszymi plecami.  Wymijają nas i z rykiem pędzą dalej. 

Przytomnie dzwonię do mechanika, który niestety na odległość nie może pomóc. Ale radzi by odszukać numer pomocy drogowej, który mam gdzieś na polisie. Jest! Dzwonię, określam lokalizację. Błagam by przyjechali jak najszybciej. Są z nami dzieci. Obiecują być do pół godziny najpóźniej. To najdłuższe trzydzieści minut w naszym życiu. 



W tym czasie, jakby tknięty przeczuciem dzwoni mój mąż. Kłamię mu szybko, że nie mogę rozmawiać, bo jestem w trakcie jazdy i zadzwonię jak tylko zatrzymam się na najbliższym parkingu. A najlepiej wyślę smsa jak dojadę. Nie lubię rozpraszać się po drodze. Pa, kochanie! Tak! Tak! Natychmiast jak dojadę. Obiecuję! Dosłownie ucinam rozmowę w pół zdania. Nie potrafię mu powiedzieć o naszej opłakanej sytuacji. Jest 1350 km stąd i nie chcę, ani nie mogę skazywać go na piekło bezsilności. Już nie jest nam do śmiechu, ani śpiewu. Zaczynamy się modlić. Najpierw bezmyślnie zbielałymi ustami trzepiemy zdrowaśki, po chwili uspokajamy się na tyle by rozumieć sens wypowiadanych słów.  Dziecinnie ufne "Aniele stróżu mój" pomaga nam odzyskać jako taką równowagę. Nagle w strugach deszczu majaczy przed nami jakieś auto na światłach awaryjnych. Nie zauważyliśmy kiedy się zatrzymało. Od strony pasażera otwiera drzwi młody mężczyzna. Ma promienną twarz i dobre oczy, albo może to tylko nasze pragnienie, by okazał się naszym wybawicielem. Ocieka wodą, ale zdaje się sobie nic z tego nie robić. W ręku trzyma linę.
Uśmiechając się szeroko, mówi:" Nie bójcie się, zaraz wam pomogę. Gdzie mam was doholować?" Udziela nam się jego spokój. Odzyskujemy radość. Proszę by tylko ściągnął nas na pobocze, liczę na to, że zaraz przyjedzie pomoc i odstawi nas do jakiegoś zakładu. Mężczyzna sprawnie mocuje sznur i za chwilę jesteśmy już bezpieczni. Zanim zdążymy się zorientować nie ma już mężczyzny, liny, ani samochodu. Rozpłynął się w czarnej mgle. Jak to się stało, że nie zdążyłam mu nawet podziękować... Gdyby nie to, że położenie naszego auta uległo zmianie, myślelibyśmy, że jesteśmy ofiarami zbiorowej hipnozy. Że ten czlowiek nam sie przyśnił...
- Ciociu - mówi Asia - A widziałaś jaki ten pan był podobny do wujka? W pierwszej chwili myślałam, że to on. I miał takie same dobre oczy...


zadane.pl

Ale to nie koniec cudów. Przyjeżdża pomoc drogowa. Dzieci cieszą się widząc kolorowy, oświetlony jak choinka bożonarodzeniowa wielki samochód. Miły, starszy pan przez chwilę nam sie przygląda i... zamiast do najbliższego zakładu oferuje się nas zawieźć do domu. Na wszelki wypadek uprzedzam go, że mam w kieszeni tylko 20zł i ani grosza więcej. Tyle nam zostało z Warszawy... Kierowca macha ręką: " Niech się pani nie martwi. Jakoś się rozpisze. Nie zostawię pań tu z dziećmi na pastwę losu". 

Pędzimy w środku nocy wielką kolorową ciężarówką, a z tyłu na zakrętach podskakuje na lawecie nasze czerwone autko. Takiej jazdy to ono jeszcze nie miało! Opowiadamy sobie różne historie, a dzieci cieszą się bo mogą oglądać bajki na monitorze zawieszonym z tyłu. 


Koło drugiej w nocy jesteśmy w domu. Zapraszam pana na herbatkę. 

- Nie, nie - śmieje kierowca - Muszę jeszcze wrócić o przyzwoitej porze do Warszawy i wyspać się przed pracą.

Zasypiamy we własnych łóżkach. Do męża wysyłam smsa. "Mieliśmy mały problem, ale wszystko dobrze się skończyło. Czuję, że czuwasz nad nami z daleka. Tylko proszę cię, nie budź mnie jutro z rana. Muszę się porządnie wyspać. Kocham cię."

Komentarze

  1. Takie zdarzenia dają nam siły, takie zdarzenia sprawiają ,że łatwiej się żyje potem, że zostaje w nas nadzieja , że jakby co to nigdy nie jesteśmy sami...

    OdpowiedzUsuń
  2. Bo nie jesteśmy:):):):)

    OdpowiedzUsuń
  3. Przeczytałam jednym tchem i z carkami na plecach. Ja wierzę, że zawsze ktoś jest obok nas...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Opisane przeze mnie zdarzenie dowodzi tego niezbicie... Pozdrawiam Grażynko!

      Usuń
  4. Mnie się też zdarzyło spotkać w swoim życiu kilka takich aniołów, ostatniego nawet całkiem niedawno. One naprawdę istnieją :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Agnieszko, niezwykła opowieść... Kiedyś opiszę swoją, jeszcze z czasów studenckich... Teraz tak bardzo potrzebuje nasza rodzina opieki Aniołów... Bo ja wierzę, że One istnieją...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aga i Basiu jesteście takimi Osobami nad którymi na pewno czuwają Anioły!!! Nie ma innej opcji
      Pozdrawiam Was mocnoooooooooooooooo obie:):):):)

      Usuń
    2. Basiu, siły zyczę , Tęczowa Dolinko: dziękujemy :)

      Usuń
  6. Wierzę że każdy z nas ma swojego Anioła Stróża, Twoja historia jest tego dowodem.

    OdpowiedzUsuń
  7. Wspaniała historia...Teraz zastanawiam się czy i nade mną czuwa mój Anioł??!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niewątpliwie, może póki co nie miał potrzeby ujawniać swojej obecności :) i oby tak było! :)

      Usuń
  8. Dobro zawsze wraca do nas z nawiązką. Dlatego warto pomagać innym. Anioły czuwają.

    OdpowiedzUsuń
  9. WIERZĘ w obecność Aniołów, wielokrotnie odczułam ich pomoc, w tym raz uratowanie z wypadku.
    Jak znajdę chwilę, przepiszę Ci Litanię do Świętych Aniołów, którą na kilkanaście minut przed wypadkiem odmówiłam i wyszliśmy bez szramy, a scena wyglądała jak fiction!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Basiu, wyślij mi tę litanię jak bedziesz miała czas, a może sama poszukam w necie, czekam na twoją historię:) a anioły to ty przepieknie malujesz, pamietam, pamietam...

      Usuń
  10. Ale te Anioły to wyraźnie były płci męskiej :-)))

    A ja sobie uzmysłowiłam, że właśnie dzisiaj miałam w kierunku Beneluxu wyjeżdżać żeby się z Tobą za parę dni na Grande Place w Brukseli spotkać!!!
    Ale co ma wisieć nie utonie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pewnie, że nie Stokrotko! wczesniej czy później zobaczymy się w wwie, prawdopodobnie bedę tam niedługo bywac częściej... może....

      Usuń
  11. Ja tam wierzę w anioły, w ufo raczej nie. Ich obecność poczułam nie raz, a o ufo tylko słyszę.

    OdpowiedzUsuń
  12. Każdy z nas ma na koncie taki przykład ludzkiej dobroci której nie potrafi do końca zrozumieć
    Może dlatego świat jest piękny?
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niewatpliwie piekny dzięki dobroci... Pomimo wszystko... Pozdrawiam, Antoni:)

      Usuń
  13. Każdy z nas ma na koncie taki przykład ludzkiej dobroci. Niewytłumaczalnej i niespodziewanej.
    To jeszcze jeden powód by uważąć że świat jest piękny

    OdpowiedzUsuń
  14. Doświadczyłam kilka razy w swoim życiu dotyku skrzydeł anioła. Trudno to zrozumieć ale tak w środku , gdzieś w duszy poczułam, że ktoś nade mną czuwał.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ciężko to zrozumieć i wytłumaczyć... W końcu to istoty nie do końca ziemskie :)

      Usuń
  15. Aga, Ty to potrafisz opowiadać... Czarujesz słowami....czytałam na jednym wdechu, absolutnie genialnie piszesz.... Uwielbiam Cię Moja Siostro - Wodniczko!!! :-)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja pisze tak wobec tego jak ty szyjesz:) odwzajemniam siostrzaną miłość i Podziw :)

      Usuń
  16. Bardzo wierzę i wielokrotnie to czuję , moje życie to pasmo różnych dziwnych sytuacji i wiem na pewno ,że one są :-) Pozdrawiam Cię i całuję

    OdpowiedzUsuń
  17. Ja już nie wiem, w co wierzyć, anioły mnie zawiodły. Ciekawe, ze jak sie wali, to wali, ale żeby tak lawina szcześcia, to jakoś nie...

    OdpowiedzUsuń
  18. obejrzałam z przyjemnością relację z Paryża, tylko co tak mało zdjęć;)

    OdpowiedzUsuń
  19. Aż mi się oczy zeszkliły...
    Kiedyś na naszym blogu napisałam o gorsecie, na który wydaliśmy ostatnie odłożone pieniądze i musieliśmy zrezygnować ze wszystkich dodatkowych terapii by Gabryś mógł normalnie korzystać z rehabilitacji fizycznej, w trakcie kolejnych zajęć ktoś do mojej torby wrzucił kopertę z pieniędzmi... starczyło tego na miesiąc rehabilitacji...
    Anioły są wśród nas...

    OdpowiedzUsuń
  20. na szczęście to były anioły niezbuntowane!

    OdpowiedzUsuń
  21. Piękna historia :)
    Budująca

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. jak zawsze o doznanej zyczliwosci :) wrocilas juz z wojazy? musze do ciebie zajrzec

      Usuń
  22. Ja tam wierzę w takie rzeczy, sama nieraz doświadczyłam opieki, a jedno zdarzenie (kiedy tylko je wspomnę) nadal przyprawia mnie o ciary. Stoimy z córką przed przejściem dla pieszych w dużej grupie ludzi, zapala się zielone i córka jako pierwsza rusza energicznym krokiem na pasy, a ja widzę rozpędzony samochód, który pędzi prosto na przejście, wrzasnęłam "Ala", ona w tej samej chwili odwróciła się i samochód tylko się o nią otarł, tak, że kurtkę miała brudną, ale nawet jednego siniaka! Ułamek sekundy, dwa centymetry dalej i strach myśleć, co by się stało. Tego samochodu nikt nie widział, nawet córka, pojawił się znikąd. Kierowca zszokowany zatrzymał się w końcu, myślał, że przeskoczy na żółtym. Dla niego to też był szczęśliwy dzień :-)

    OdpowiedzUsuń
  23. Piękne, ja też doznałam takich dotknięć. Już tak mam że jak należy pomóc to robie to odruchowo i do mnie to wraca?
    Wierzę w dobrych ludzi ;)

    OdpowiedzUsuń
  24. tak ta historia daje wiarę w ludzi, że w dzisiejszych trudnych czasach też są aniołowie :-)

    OdpowiedzUsuń
  25. serce bije szybciej i jest weselsze gdy czyta sie takie teksty- ja wierze po prostu wierze w Anioły a jeden z nich jest bardzo blisko mnie :)

    OdpowiedzUsuń
  26. Aguś, daj znać jak tylko będziesz w Polsce! Pojadę do Ciebie nawet do Siemiatycz!! Z przyjemnością :-))) Bo MUSZĘ się z Tobą zobaczyć i choćby chwilę porozmawiać :-)) Mój Ty Aniele :-))

    OdpowiedzUsuń
  27. Pamiętam tego Anioła, tylko dlaczego tak szybko się oddalił? nie zdążyłyśmy mu podziękować....napewno śpieszył się do innych potrzebujących,,,,,,,,,,,Aguś moja leć szczęśliwie i wracaj bo baaaardzo na Was czekamy,
    Basia

    OdpowiedzUsuń
  28. Wracałem w sobotę z nad morza, żona, dwóch synów, pełen bagażnik i trzy rowery na dachu. I bałem się pomyśleć, co by się stało, jakby "coś się popsuło". Zwłaszcza że nasz Citroen ma już ponad trzysta tysięcy kilometrów przebiegu...
    Ale nic się nie stało. :)

    OdpowiedzUsuń
  29. To pokazuje, że warto wierzyć w ludzi... :)

    OdpowiedzUsuń
  30. Oj zaczytałam się kochana i nie zdążyłam mrugnąć powiekami jak był już koniec Twojej opowieści, która wywołała ciarki na moim ciele. Ja też mam anioła stróża i wierzę w niego jak w nic innego bardziej. Miałam parę historii, które z aniołem związane były i gdyby nie ten anioł dzisiaj zapewne nie miałabym okazji czytać Twojej opowieści- pozdrawiam kochana!

    OdpowiedzUsuń
  31. A ja myślę że ciągle spotykamy anioły tylko o tym nie wiemy:)))dobrze jest wierzyć że wciąż ktoś nad nami czuwa:))Pozdrawiam serdecznie:)))

    OdpowiedzUsuń
  32. i jak tu nie wierzyć? Ja wierzę, nie było by mnie tu gdyby nie istniały, nie miałam prawa przeżyć pewnego wypadku ponad 12 lat temu. To był ewidentnie mój cud. Drugi cud noszę właśnie pod sercem :) Są anioły są. I są ludzie Anioły, szkoda, że ostatnio rzadko ich spotykam. Prośba moja jest taka - Drogie Niebo - proszę o zesłanie więcej Aniołów- są nam potrzebne ! ;) Buziaki

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Czytam twoje słowa i sie uśmiechem! Cała Kropka, jak jej nie lubić :) pozdrawiam cie Korpeczko, do rze, ze Anioły cie ocalily dla nas! :)

      Usuń

Prześlij komentarz

Witam w moim świecie LA VIOLETTE. Mój blog nie ma aspiracji politycznych, społecznych, ani żadnych innych. Moja przestrzeń jest otwarta dla wszystkich, którzy kochają życie w każdym jego przejawie bez względu na poglądy i wszelkie inne kryteria. To strefa dobrej energii w sieci i dbam o to by tak zostało.

Będzie mi miło, jeśli zostaniesz na dłużej.
agaa2086@gmail.com

Popularne posty

Starsze posty

Pokaż więcej